
Vergiftigd
-1-
Meer lezen? Klik dan hier
-1-
Meer lezen? Klik dan hier
-1-
Met ingehouden adem rommelde Sam aan de deurklink. Theoretisch gezien overtrad ze de wet niet, ze had immers de sleutels van het appartement. Dat ze die sleutels met een smoes bij de onderbuurvrouw had ontfutselt, liet ze voor het gemak achterwege. Ze draaide voorzichtig de deur open en bereidde zich voor op een ravage. Als Sarah vermoord was, dan moest dat hier zijn gebeurd. Maar alles stond nog keurig op zijn plek. Sarah hield blijkbaar van roze en goedkoop ogende accessoires. Alles in set van twee.
Het voelde verkeerd om hier te zijn. Sarah en zij waren geen vriendinnen. Ze waren collega’s op dezelfde redactie. Dat, en hun honger naar promotie, was het enige wat ze gemeen hadden. Sam had geen flauw benul wat ze hier precies deed. Alsof er op de salontafel een briefje zou liggen met wat er was gebeurd. Er lag niets. Van waar ze stond kon ze de tafel en de bank zien, alleen de kussens lagen scheef. Voor de rest stond alles dwangmatig recht. Zelfs de kaarsjes op de vensterbank stonden op gelijke afstand van elkaar.
Langzaam liep ze de woonkamer in. Het geluid van schuivend meubilair deed haar stilstaan. Vlak bij haar hoofd hoorde ze een metaalachtige klik. Ademloos bleef ze staan. Iedere beweging kon fataal worden. In een flits zag ze de foto’s uit het politierapport voor zich. Sarah lag halfnaakt onderaan de betonnen strandafgang. Een fatale val vanwege een gebroken hak. Zelf geloofde ze die theorie niet. Ze had het inspecteur Espen Elliot proberen wijs te maken, maar zoals gewoonlijk drong ze niet tot hem door. Als hij had geluisterd, was er nu niet een wapen op haar gericht. Ze slikte. De koude blik in Sarah’s ogen lieten zich niet verdringen. Het zouden haar eigen ogen kunnen zijn.
‘Wat doe jij hier?’ Een bekende stem klonk naast haar. Langzaam ademde ze uit. Espen stond tegen de muur en vergrendelde zijn wapen. Bij het terugsteken in zijn kontzak ging zijn jeansblouse iets omhoog. Onbedoeld gleed haar blik naar het blote stukje huid dat zich toonde. Ze vloekte inwendig dat ze zich hierdoor liet afleiden.
‘Ik kom de planten water geven,’ loog ze. Naast secuur neergezette prularia was er geen plant te bekennen. ‘En wat doe jij hier? Het was toch een ongeluk?’ Ze zag dat de computer aanstond. Een aantal documenten waren geopend. ‘Ben je iets op het spoor?’
‘Niets, dat jij hoeft te weten.’ Hij duwde zachtjes tegen haar schouder, maar ze gaf niet mee. Hij was hier zonder collega’s, de ruimte was niet afgezet en hij droeg geen bescherming. Ze gokte dat hij hier zijn boekje te buiten ging.
‘Zeg nou maar eerlijk. Het was geen ongeluk.’ Ze boog haar gezicht iets dichter naar de zijne toe. Zijn lichtblauwe ogen gleden uit haar blik naar haar mond en weer terug. Hij glimlachte.
‘Nee, Nancy Drew, dat was het inderdaad niet. En daarom moet jij je er niet mee bemoeien.’ Hij haalde zijn hand door zijn donkere haren en liep terug naar de computer.
‘Het waren de schoenen die de doorslag gaven, toch?’ Ze volgde hem gedreven omdat ze wist dat ze gelijk had. Zij was degene geweest die hem erop had gewezen dat er iets niet klopte met de kleding die Sarah droeg. Ze zag eruit als een goedkope escort, zo zal ze zich nooit kleden. De schoenen die ze droeg, waren niet alleen twee maten te klein, er klopte ook iets niet aan de hak. Volgens haar eigen theorie was die eraf geslagen en niet gebroken.
Zonder te reageren ging hij zitten. Over zijn schouder keek ze mee. De documenten op het scherm kwamen haar niet bekend voor. Sarah’s werk was niet bepaald inspirerend. Ze schreef over lifestyle en dat deed ze stijlloos. Het laatste waar ze aan werkte was het nieuwe fenomeen ‘sugar daddy’; Knappe meiden die mannen met geld zochten.
‘Klik hier eens op.’ Ze boog zich over zijn schouder en schoof zijn hand met muis naar het internetlogo. Direct kwam de pagina van een exclusieve datingsite op. Sarah’s profiel stond nog open. Haar match glimlachte terug. ‘Hem ken ik.’
‘Iedereen kent hem,’ reageerde Espen met zijn blik strak op het beeldscherm, ‘hij is de CEO van Customa marketing. Wat hij per maand binnenharkt, krijg ik in vijf jaar niet bij elkaar.’
‘Misschien kan hij meer vertellen over haar ‘ongeluk’.’ Ze maakte de aanhalingstekens in de lucht. Espen had nu wel zijn hoofd haar kant op gedraaid, maar zijn blik was allesbehalve positief.
‘Als hij er iets vanaf weet, dan heeft hij er waarschijnlijk mee te maken.’
‘Of hij durft niets te zeggen omdat hij bedreigd wordt. Hij verdient tonnen. Die mannen zijn een makkelijk doelwit.’
‘Die mannen zijn gewend om bedreigd te worden.’ Espen stond op. Ondanks zijn postuur en het feit dat hij een kop groter was, imponeerde hij haar niet. In gevecht met wat ze zou doen, keek ze tegen zijn baardje van een dag aan. Ineens schoot het beeld van de scheve kussens door haar hoofd. Ze haastte zich naar de bank en bekeek het lichtroze gevaarte. Iemand had wat tussen de kussens gestopt. Ze haalde ze opzij tot er een stukje zwart plastic tevoorschijn kwam. Espen hield haar op tijd tegen. Met zijn hand afgeschermd in een latex handschoen trok hij de telefoon tussen de zitting vandaan. Een klein onopvallend ding prijkte tussen zijn duim en wijsvinger.
‘Is deze van Sarah?’
Sam schudde haar hoofd. ‘Dit lijkt me meer een mannending.’
‘Ja, klopt. Ik had hem ook bij mijn undercover werk.’
‘Undercover?’ Ze hoorde hoe dom haar eigen opmerking klonk, maar de tandwielen in haar hoofd waren in gang gezet. Het complot werd steeds ingewikkelder. Misschien werd Sarah wel achtervolgd of in de gaten gehouden.
‘Wat ik bedoel is dat je zo’n onopvallende telefoon gebruikt om zaken in het geheim te doen.’
‘Zoals wandelen met een dinosaurus in de dierentuin om niet op te vallen?’ Dit kon alleen maar betekenen dat iemand hen op het verkeerde been probeerde te zetten. De kussen waren te overdreven rommelig neergezet. Ze viste haar eigen I-phone uit haar tas op zoek naar een oplossing.
‘Wat ga jij doen?’
‘Een afspraak maken met Meneer Hartman.’
‘Dat doe je niet.’ Hij trok de telefoon uit haar handen. Ze hield hem tegen door zijn pols te grijpen. Zijn hartslag pulseerde in haar vingertoppen.
‘Hij weet misschien van wie de telefoon is.’
‘Dat is meestal een reden om iemand te vermoorden.’ Hij had het hardop gezegd. Moord. Sarah Claesens was niet verongelukt, maar vermoord. Iemand had Sarah moedwillig als goedkope escort gekleed en haar dood op een ongeluk doen lijken.
‘Hebben ze haar van de trap gegooid?’
‘Nee, het tweede autopsie rapport-‘ Espen slikte zijn laatste woorden in.
‘Je hebt een tweede autopsie laten doen?’ Ze juichte in stilte. Hij had dan toch naar haar geluisterd.
‘Buiten de boeken om, dus graag je mond hierover.’ Hij liep terug naar de computer
‘En? Hadden ze iets over het hoofd gezien?’ Hongerig achtervolgde ze hem.
‘Nee, Sam,’ met een zucht draaide hij zich om, waardoor ze bijna frontaal tegen hem aanbotste. Hij ontweek haar ogen.
‘Dit weekend is het benefiet gala van de Lionsclub. Hartman organiseert dat. Als we kaartjes kunnen krijgen dan -‘
‘Jij blijft uit de beurt van Hartman en die hele zaak.’ Doordringend keek hij haar aan en pakte haar bij de schouders alsof ze een peuter was die streng moest worden toegesproken.
‘Waarom?’ Verontwaardigd duwde ze zijn handen van haar af. ‘Je kan me toch niet tegenhouden. Dit moet tot op de bodem onderzocht worden en als jullie het niet doen, doe ik het.’ Ze keek hem vastberaden aan. Ze trilde maar wilde dat niet laten zien. Haar houding moest tonen dat ze het meende.
‘Je kan je niet als journalist mengen in een politieonderzoek.’
‘Misdaadjournalistiek doet niets anders.’
‘Je schrijft een column voor de lokale krant, dat is geen misdaadjournalistiek!’ Hij sloeg zijn armen over elkaar om daarmee de discussie te eindigen.
‘Je zegt zelf ook dat er iets niet klopt. Waarom laat je anders een tweede autopsie doen?’
‘Officieel weet je niet…’
‘Waarom?’ Ze waren allebei harder gaan praten. ‘Als ze iets gemist hebben tijdens de eerste autopsie moet dat toch genoemd worden?’
‘Ze hebben niets gemist. Het hele autopsierapport was vals!’
‘Vals?’
Espen beet op zijn duimnagel. Hij had zijn mond voorbij gepraat. Dr Lomans was een gerespecteerd forensisch patholoog. Die zal niet zomaar de resultaten aanpassen.
Meer lezen? Klik dan hier
Verpest is als Quiller te lezen op vrouwenthrillers.nl
Het was de warmste dag in juli. Bijna de hele familie zat verspreid door de tuin op picknickkleden. Mijn moeder improviseerde een lunch. Soep uit blik en stokbrood. Hier was ze niet op voorbereid. Niemand eigenlijk.
We stonden bij de auto’s en vroegen ons af ‘wat nu?’. Op een dag als deze verdwenen praktische zaken naar de achtergrond. Maar we moesten lunchen. We lieten een zee aan zonnebloemen achter ons.
Honderden zeepbellen zweefden naar de hemel. Ze glinsterden in het zonlicht. Op dat moment geloofde iedereen in een hemel. Tegelijkertijd vroegen we ons af ‘waarom in hemelsnaam?’.
In de kerk was het druk maar koel. Er werd gezongen, geklapt, kinderen die een stukje mochten zingen, zwaaiden vrolijk naar hun ouders, de dominee vocht tegen zijn tranen. Wij hielden ze niet tegen.
Wij waren de erehaag. Om de hoek kwam een pony met een klein karretje achter zich aan. Zonnebloemen in zijn manen en ballonnen aan de kar. Een kleine ongelakte grenen kist verdween in een bloemenzee.
’s Ochtend vroeg ik mij af wat ik moest dragen. Het werd een warme dag. Ik twijfelde tussen twee bloesjes. Gek dat je je daar druk over kan maken op een dag als deze.
Mooie dag…. is Sweekstars 2017 finalist Non-fictie
Stel nou
Dat Eva helemaal geen hap
van die appel nam
Zou je dan sorry zeggen
Voor alle keren
Dat je ons
de waarde toedichtte
die je zelfgenoegen gaf
Hoe je verkrachtte
en lachte
kleineerde
bezeerde
wie we waren
maar niet mochten zijn.
Zou je een streep kunnen trekken
die ons niet scheidt
maar juist
omarmt?
of denk je wel eens
Stel nou
Dat Eva wel een hap
van die appel nam
Omdat jij
de gifbeker niet
aankan.
Engelse versie:
An apple a day
What if Eve did not
eat the apple?
Would you meet us
halfway?
and apologise
shake our hands
as equals
for you raped
and plundered
murdered
our right to be
held back
belittled
suppressed
the dreams in our head
And we have
carried
nurtured
raised
and buried
your venom
took the blame
and shame
of your actions
and got that apple
rammed down our throats
every day
would you draw a line
not between
but including
us?
Or consider
What if Eve did
eat that apple
because she knew
no men could carry
that cup of poison
like we do.
Bootje van Papier
Voor Han
Je weet, dit is haar droomreis. En toch vraag je je af waar je in vredesnaam aan begonnen bent als je met je nieuwe Roadcruiser het parkeerterrein bij de camperdealer afrijdt. ‘Kramperen’ is nog altijd het woord dat je hoog in het vaandel draagt. Je reist dertien uur lang om je vooroordeel bevestigd te zien op een Zuid-Franse camping. Met de heimwee in je schoenen draai je het uitgeleefde natuurterrein op en manoeuvreer je de camper, die ineens veel groter lijkt dan thuis, tussen twee andere lotgenoten.
Dit kort verhaal is opgenomen in de bundel ‘Geen droom te ver’ van Adoremi Uitgeverij. Wil je meer lezen? Klik dan hier
Je was
verloren
hing eenzaam
aan de lijn
ik nam je
naar binnen
ontvouwde
en trok je aan
ik droeg je
verjoeg je
en weet je?
versleet je
Mijn vlekken
op jouw smetteloos
bestaan
Ik wrong je
dwong je
in een vorm
die je niet past
had enkel
ons heden
gemerkt tot last.
Nu hang je
verlang je
naar de warmte
in een klucht
maar mijn zon
verbleekt je
en droogt je
op
aan koude lucht.
Top 5 notering Ultra Korte Verhalen Schrijven Online
Hij bouwt windmolens van briefpapier
woorden vervagen in de vouwen
zinnen die elkaar eerst niet zagen
liggen boven op elkaar
Zijn tranen maken vlekken
verdrinken woorden
brengen nieuwe vormen voort
op een bedorven wit papier
En als hij lacht
kraken de vouwen
buigen zinnen met hem mee
De buitenkant is slechts beschreven
met de beelden
die hij reflecteert
Van binnen is het de leegte
die zijn angst om falen
registreert.
‘Ga je mee?’
Je vraag, draagt twijfel.
‘Dat ligt aan jou.’
Jouw hand als los zand door mijn vingers
maar ik ga weg
vervlogen, bedrogen door de woorden
die ons niets zeiden.
Derde prijs redactie schrijverspodium 2017
Wanneer de avond keert
de dag
binnenste buiten
de toekomst
tot een terugkerend verleden
en wat komen gaat
wordt samengeknepen
tot een luchtbel
die uiteenspat in een koude oktoberwind.
Als wij vergaan op de dag met de langste nacht
en ik alleen weer verder
en weet
dat ik op mijn langste dag ook jouw naam zal vergeten.
Derde prijs redactie schrijverspodium 2017
Vandaag speel ik weer gisteren
Sla de dag een keer terug
Laat de wijzers mij vertellen
Van we gingen veel te vlug
Twee horloges, vier agenda’s
Keurig in een leven langs elkaar
Ik blader terug naar uren eerder
Maak een afscheid ongedaan
Hoor de liefde in mijn zwijgen
Voel de woorden die ik niet zong
Wij voor eens
Jij voor eeuwig
Nu de tijd het van ons won.
derde prijs schrijverspodium 2017