Hoofdstuk 2

Ranger

‘Zullen we een paar dagen ertussenuit gaan,’ opper ik als we richting Schiphol rijden. Ik zie de vliegtuigen al in de lucht en kan eerlijkgezegd niet wachten tot we samen naar een zonnig oord kunnen vliegen waar we ons alleen nog maar hoeven te bekommeren om elkaar en het aantal cocktails dat verantwoord is per dag. ‘We kunnen een lastminute boeken?’

'Misschien volgend jaar?' mompelt Reno met zijn blik vastgeplakt aan een of ander document met cijfertjes.

'Volgend jaar?'

'Ja, jij gaat nu al een week flierefluiten, en ik kom niet aan werken toe nu ik naar Londen ga.' Hij zucht een aantal keer, en gaat dan verder. 'We zijn voor het jubileum van je ouders al een paar dagen afwezig geweest, en die bruiloft van je zus was in principe ook vakantie.'

Dit kan hij niet menen. Weer bekruipt me dat bekende gevoel van onzichtbaar zijn.

'Tijdens dat jubileum en die bruiloft waren we toch niet alleen. Ik wil gewoon jij en ik, samen, wit strand, zwoele nachten, dansen tot in de late uurtjes. '

Reno's blik zegt genoeg. Ik had beter kunnen voorstellen om te gaan paaldansen met een sidderaal of voortaan alleen maar strings van brandnetel wol te dragen. 

‘Zijn we daar niet een beetje te oud voor? Dansen tot in de late uurtjes?’

‘Te oud? Wat bedoel je daar nu weer mee?’

Reno zucht. Ik hou van hem, met heel mijn hart, maar dat zuchten van hem begint me een klein beetje te irriteren. Niet omdat hij het doet, maar omdat hij me ermee het gevoel geeft dat ik zijn tijd verdoe.

'Ik denk dat het tijd is om volwassen te worden,' verzucht hij.

'Volwassen?' Die opmerking zag ik niet aankomen, en blijft even verkeerd in mijn keel steken. 'Volwassen? Ik heb mijn halve basisschooltijd in het ziekenhuis doorgebracht. Nou, ik kan je vertellen dat er dan nog weinig van je kindertijd overblijft. Ik was op mijn veertiende CEO van een winstgevende onderneming, en op mijn achttiende had ik al tien man personeel in dienst. Welke variant van volwassen zijn heb ik gemist? De werken-tot-je-dood-neervalt-variant? De nooit-meer-genieten-en-seks-hebben-variant-want-stel-dat-ik-een-deadline-mis?' Ik word steeds bozer. Op Reno en op deze situatie. Hij is onredelijk, en zet zonder het te weten onze relatie op het spel voor een stomme deal. Maar het laatste wat ik wil is dat we straks afscheid nemen met een boos hoofd. We zien elkaar de hele week niet en gek genoeg heb ik nu al heimwee.

'Ik doelde op de ik-weet-wat-mijn-prioriteiten-zijn variant.' Reno heeft zijn document dichtgeslagen en staart voor zich uit. Ik stuur de auto de afslag op. Schiphol nadert. Afscheid nadert.

We moeten dit goedmaken.

'Ik dacht dat ik jouw prioriteit zou zijn,' zeg ik zachtjes.

'Dat bedoel ik nou met volwassen worden,' mompelt hij. 

Met open mond staar ik hem aan.  Ik mis bijna de juiste afslag naar de Kiss en ride en op een haartje na raak ik net niet een medeweggebruiker.

'Let op,' roept Reno en duwt met zijn hand tegen het stuur. Hij schampt mijn huid en ik hoop dat hij net als ik die elektrische schok weer voelt en tot leven wordt gewekt.

'Wil je ons dood hebben?' zegt hij met een kwade blik in zijn ogen.

'Jij blijkbaar wel?' kaats ik terug. Ik parkeer de auto en probeer een inventarisatie te maken van hoe ernstig onze ruzie is en hoe we dit nog binnen de tijd uit kunnen praten. Maar ik weet ook wel dat alleen sorry zeggen niet meer voldoende is. De boosheid die ik voel is ontstaan uit angst, en dat is niet zo makkelijk weg te praten. Ik merk al een tijdje dat Reno en ik allebei een heel ander levenspad bewandelen, en ik kan niet meer terugvinden in mijn geheugen waar het kruispunt was. Het ging geleidelijk. Eerst liepen we samen, toen naast elkaar en nu dwalen we allebei het bos in. Afzonderlijk, en zo ver uit elkaar dat het niet meer mogelijk is om onze handen te verenigen.

'Nou, fijne week dan maar,' zegt Reno met een zucht als ik de auto tot stilstand heb gebracht. 'Ik bel je wel als ik in het hotel ben.'

'Nee.' Ik leg mijn hand op zijn bovenbeen om hem tegen te houden. 'Zo kunnen we geen afscheid nemen. Ik ga je een week niet zien, en waar ik zit, heb ik nauwelijks verbinding dus ik kan je alleen bellen of appen als ik weer in de bewoonde wereld ben.'

'Misschien is dat wel even beter.' Moeizaam draait hij zijn hoofd mijn kant op. Ik hou van die frons boven zijn groene ogen, die donkere wenkbrauwen en dan dat baardje dat zijn wangen bedenkt. En zelfs nu hij kijkt alsof hij op die rode knop gaat drukken waardoor de aardbol zal ontploffen, vind ik hem de mooiste man op aarde.

En ik raak hem kwijt.

'Wat bedoel je nou precies?' fluister ik, dondersgoed bewust van wat hij probeert te zeggen.

'Ik bedoel dat het beter is om even geen contact met elkaar te hebben. Een break, Ranger, van ons. Onze doelen zijn duidelijk niet meer hetzelfde, en als we los van elkaar zijn is het makkelijker om onze focus terug te vinden en in te zien wat we echt willen.'

Zijn woorden zijn als een mokerslag die mijn hart doet bevriezen. 'Je maakt het uit op een Kiss and ride.'

'Ik maak het niet uit,’ reageert hij zuchtend. ‘Ik stel een time out voor.'

'Dat is hetzelfde,' roep ik uit. De paniek om wat er komen gaat, krijgt steeds meer grip op mijn lijf. Mijn handen trillen al en over mijn rug glijden ijskoude rillingen. 'Sylvester stelde in het begin van onze relatie ook een time out voor,’ zeg ik terwijl ik heel erg mijn best doe het trillen in mijn stem onder controle te krijgen. ‘En het is nooit meer goed gekomen.'

Reno trekt een wenkbrauw op. 'Had je dat gewild?' Hij kijkt me aan alsof we het over een stomme zakelijke deal hebben.

'Natuurlijk wilde ik niet dat het ooit nog goed zou komen tussen Sylvester en mij.' Wild schud ik mijn hoofd. Hij moet toch snappen dat ik hem wil. 'Maar tijdens een time out voel je je geoorloofd dingen te doen wat je relatie geen goed doet. Jij bent in Londen, ik op kamp. Wat als een van ons vreemdgaat? Tijdens een time out is het geen vreemdgaan, omdat je zogenaamd geen relatie hebt, maar als je dan weer samenkomt voelt het wel zo. Denk maar aan Ross en Rachel.'

‘Wie?’

‘Van Friends.’

Reno schudt zijn hoofd. Het enige wat hij van de televisie kent is teletekst. ‘Geloof me,' verzucht hij. 'Ik ben niet het type dat binnen een week met een andere man het bed in duikt. Ook niet in Londen.' Hij klikt zijn gordel los en opent het portier. Achter ons toetert een auto dat ik op moet schieten.

'Ik bel je,' eindigt Reno ons gesprek, werpt me nog een handkus toe en slaat dan de deur achter zich dicht. Vechtend tegen de tranen draai ik de auto weer de weg op. Ik heb helemaal geen zin meer in dat rotkamp, maar ik moet. Als er iemand goed is in doen alsof, dan ben ik het wel, dus die paar dagen supergezellig zijn, gaat me echt wel lukken. Deze week zet ik gewoon mijn telefoon niet meer aan, en neem ik geen contact op met Reno. Hij wil een break, dan gaat ie die ook krijgen ook. Maar ik ga echt niet weer mijn gezondheid inleveren voor de liefde.