Hoofdstuk 3

Reno.

Dan houden we toch gewoon een break.

Ik heb serieus afscheid genomen met de meest beroerde woorden die er bestaan: misschien kunnen we beter een break nemen. 

Als er ooit een handleiding komt voor domme dingen die je kan zeggen om je relatie om zeep te helpen, voor zover die er nog niet is, komt deze zin in de top drie.

Een break.

Terwijl de enige break die ik wil in de vorm van een KitKat komt. 

Het is tegen mijn principes in, want zoetigheid en chocolade past al jaren binnen mijn levensstijl, maar misschien moet ik een keer over dat principe heenstappen.

Wie weet word ik dan minder eikel en meer... ik weet niet wat ik meer wil zijn. Niet meer mezelf.

Ik vang mijn spiegelbeeld in een etalageruit van een van de winkels achter de douane, en kan niet goed besluiten wat ik nou zie.

Succes of een mislukking omlijst door kerstkitsch?

Ik heb het uiterlijk van een succesvol zakenman, en hoewel ik geen sportschoolgod ben, zit ik wel hoog op de apenrots. 

Maar van binnen...

Van binnen is het hol. Niet eens leeg. Hol. Alles wat ik ooit was is weg. Verteerd. Ingeruild voor een omhulsel van succes.

Moeizaam beweeg ik me vort naar de gate. Het lopen kost ook echt moeite. Alsof mijn benen van rubber zijn, gevuld met stroop.

Bij een coffeecorner haal ik een dubbele espresso en een energybar. Het helpt me niets. Zelfs het fijnkauwen van de noten kost meer energie dan dat het me oplevert.

Uit verschillende winkels klinkt kerstmuziek. Het zal je niets verbazen, maar ik heb een spuughekel aan kerst. Op zich heb ik geen moeite met al die prullaria en glitters. Het is die verwachting dat iedereen meedoet met die hysterie, en met een grote glimlach afwijkt van zijn of haar routine. Ik heb nooit begrepen waarom iedereen zich een jaarlang in een keurslijf hijst, om zich dan een paar dagen per jaar helemaal los te gooien. Het contrast is gewoon te groot. Of je gaat het hele jaar in je keurslijf of je gaat helemaal los het hele jaar.

In een van de etalages staat een mannequin in een donkerblauw glitterpak. Stijlvol en hysterisch. Onbedoeld moet ik aan Ranger denken. Dit zou best wel eens zijn favoriete kerstoutfit kunnen zijn. Hoewel ik vind dat ik het niet kan maken om na onze ruzie een random foto van een kledingstuk te sturen, doe ik het toch. Ranger zelf heeft nog niets naar me gestuurd. Hij is meestal degene die het na een ruzie direct weer goedmaakt, of het met een nuchtere blik bekijkt. Ik ben degene die zich terugtrekt in het land van de mopperpotten, en kan ook echt veel te lang door mokken. Volgens Ranger duurt een emotie maar tien minuten, daarna is het een keuze.

Zo werkt het in zijn hoofd. Maar niet in het mijne.

Het vinkje op de foto blijft eenzaam. Er komt geen tweede bij. Vreemd, dan heeft hij zeker zijn telefoon niet aan. Met die vervelende steek in mijn borstkas worstel ik mijn weg door de mensenmassa heen. Het is zo ontiegelijk druk dat ik het me niet voor kan stellen dat al deze mensen in een vliegtuig moeten. De meeste mensen zijn ook zo opgetogen. Alsof ze letterlijk de kerstman gaan ontmoeten die al hun wensen waar gaat maken.

De D-gate is best een eind lopen. Ik ben al vaker naar Londen geweest voor zakelijke gesprekken en voor mij is deze trip hetzelfde als de trein naar Leiden nemen, maar vandaag lijkt het wel alsof alles veranderd is. Schiphol bezoek ik minimaal eens per maand, maar nu voelt het alsof ik er voor het eerst ben. Het berichtje naar Ranger is nog steeds niet aangekomen. Hij heeft wel verteld dat hij nauwelijks bereik heeft in het clubhuis waar hij zit, maar daar kan hij nu nog niet zijn. Als hij maar geen ongeluk heeft gehad. De horrorfilm waarin onze auto drie keer over de kop slaat en Rangers levenloze lijf door de voorruit vliegt speelt zich in mijn verbeelding af. Die zure smaak in mijn mond wordt sterker en net voor ik kan registreren wat mijn lijf van plan is, weet mijn brein me richting het toilet te sturen. Ik moet al mijn krachten die ik in me heb gebruiken om een wc-pot te vinden waarboven ik kan hangen om mijn maaginhoud te legen.

Getver. Ik haat kotsen. Vooral omdat mijn hele lijf begint te shaken. Ga ik dat ook nog meemaken: ziek zijn tijdens het belangrijkste gesprek van het jaar. In het verleden heb ik me vaak genoeg grootgehouden, en ik heb gesprekken gevoerd met veertig graden koorts en het gevoel dat mijn voeten in een ijsbad waren vastgezet, maar vandaag voelt het heel anders.

Zodra ik weer overeind kan, check ik of er niets op mijn pak terecht is gekomen en of mijn baardje kotsvrij is. Dat is het enige nadeel van mijn gezichtsbeharing: er blijft nog wel eens wat hangen. Maar afscheren is geen optie. Als klein ventje heb ik de waterpokken gehad, en blijkbaar kon ik er moeilijk van afblijven, waardoor ik nu een aantal flinke kraters in mijn gezichtshuid heb zitten.

Terug strompelend naar de gate check ik nog een keer mijn telefoon. Er drukt een ernstige behoefte in me om Ranger te bellen. Gewoon om even zijn stem te horen. Maar hij zit vast nog achter het stuur en dan wil ik niet dat hij telefoneert.

De rij bij de gate is al aardig lang. Moeten al die mensen in dat kleine vliegtuig? Ik heb geen vliegangst, maar dit lijkt me toch zorgelijk. In mijn buik roert dat onbestendige gevoel van paniek. Is het intuïtie? Of stel ik me aan. Ik voel de drang om te vluchten. Weg te rennen van alles wat niet klopt aan deze situatie, maar wat ik niet kan benoemen. Toch ga ik stapje voor stapje naar de ingang van de gate waar een stewardess iedereen met een stralende glimlach welkom heet. Voor me loopt een man met een spike door zijn oor. Ik moet aan Ranger denken en zijn piercings op plekken waar je het in eerste instantie niet verwacht bij een zakenman zoals hij, maar wat hem wel de meest sexy man op aarde maakt. Al is hij dat zonder zijn piercings ook.

Nog steeds heeft hij niet gereageerd. Mijn duim zweeft even boven het icoontje om hem toch te bellen, maar ik kan de verleiding weerstaan. Social media lokken me wel met succes en om de tijd wat te doden scroll ik na een rondje X doelloos door Instagram heen. Zelf plaats ik bijna niets, en ook Ranger beperkt zich tot een foto per maand. Op de pagina van zijn scoutinggroep plaatst hij altijd wel wat meer. Ik kom er een aantal tegen van het clubhuis waar ze dit weekend verblijven. Het is al helemaal versierd als een kerstwonderdorp. Dat was Rangers idee. Hij heeft het nog niet toegegeven, maar ik durf te wedden dat hij dolgraag naar de winter Efteling zou gaan of, misschien nog kersteriger: Disneyland.

Het slaaphok van de leiding is ook helemaal volgehangen met lichtjes. Dat wordt dus weinig slapen voor hem. Op de foto zie ik dat de luchtbedden al klaarliggen.

‘Vreemd,’ mompel ik hardop. Ik tel er namelijk eentje meer. Een akelige tinteling bekruipt me, en als ik de reacties lees, wordt dat voorgevoel bevestigd.

Sylvester, Rangers ex, en mijn vroegere pestkop, gaat ook mee. Dat was niet de afspraak. Hij kon niet omdat hij met zijn vriend twee weken wegging. Daarom moest Ranger mee als leiding anders kon het kamp niet doorgaan.

Mijn hartslag versneld als ik lees dat Sylvester sinds gisteren weer single is en daarom lastminute heeft besloten om mee te gaan. De enthousiaste blije reacties komen totaal niet overeen met de reactie in mijn lijf. Mijn hart lijkt wel te verstenen en al mijn organen krimpen ineen. Ik kan nauwelijks nog ademhalen.

Sylvester en Ranger zijn dit hele weekend en dus ook met de kerstdagen, samen. De meest romantische tijd van het jaar. En ik heb zojuist onze relatie een time out gegeven.